به گزارش سایت خبری تحلیلی ذاکرنیوز به نقل از خبرنگار مهر، غفور محمدزاده از هنرمندان و پژوهشگران موسیقی نواحی خراسان در آستانه سالگرد زنده یاد ذوالفقار بیتانه نوازنده و سازنده دوتار به مسئولان فرهنگی پیشنهاد داد تا مقام موسیقایی «دولا» را ثبت ملی کنند.
در یادداشت غفور محمدزاده که آن را به صورت اختصاصی در اختیار گروه هنر خبرگزاری مهر قرار داده آمده است:
استاد ذوالفقار بیتانه نوازنده و سازنده دوتار سیزده فروردین سال ۱۴۰۳ در کمال مظلومیت از دنیا رفت. استادی که خاندانش هشت نسل اهل هنر بوده اند.
مرحوم علی بیتانه پدر روانشاد ذوالفقار نه تنها دوتار بلکه سازهایی مثل نی لبک نیز می ساخت و در ساخت دوتار صاحب الگو بود. صاحب الگو بود یعنی برند بود. مثلا دوتار کربلایی محمد معروف به کل محمد خوردو یا دوتار افراز، دوتار حسنقلی رضوانی اینها همه برند بودند و سازهای ساخت ایشان بسیار کمیاب و گران قیمت هست.
ذوالفقار بیتانه هفت سال داشت که دوتار نوازی را از پدر آموخت و ده ساله بود که ساز سازی را یاد گرفت.
این هنرمند در سال ۱۳۹۸ به عنوان گنجینه زنده بشری و میراث ناملموس معنوی ثبت ملی شد. رسمی که تازگی‌ها باب شده اما فقط عنوانی روی کاغذ است. چرا که این عنوان پرطمطراق هیچ آورده مادی برایشان نداشت. کاش روانشاد بیتانه در زنده بودنش مورد توجه و عنایت مسئولان قرار می گرفت تا می‌توانست حداقل رفاه نسبی را برای خانواده فراهم کند.
بیتانه هیچ گاه برای معاش ساز نزد. انسان وارسته ای که هیچ‌گاه خود را نیازمند کسی یا ارگانی نمی‌دانست. با این همه فرزندانش بلا استثنا از بزرگ و کوچک هنر پدر را به ارث برده اند. حمید، علی، هاشم، حامد. حتی پسر کوچک استاد حسام نیز دنباله رو مسیر پدر است. دختر استاد نیز پنجه شیرین و آینده ای روشن دارد. روشنایی که هرچند قائم به تلاش خود اوست اما برای نتیجه بهتر نیازمند عنایت مسئولان و توجهات آنهاست.
فرزندان استاد بیتانه می دانند که از طریق دوتار نوازی نمی شود امرار معاش کرد بلکه فقط بخاطر دلشان است که پنجه به ساز می زنند. علی بیتانه دومین فرزند استاد است که دوتار می‌نوازد.
او می‌گوید زمانی بسیار مشتاق بودم که نوازندگی کنم اما برخورد نامناسب یکی از مسئولان چنان ذوقم را کور کرد که تا چند سال رغبتی به دوتار نوازی نداشتم تا اینکه پدر از بین ما رفت و لازم دیدم بیرق را از روی زمین بردارم.
هاشم فرزند دیگر استاد ضمن اینکه هنر نوازندگی را به ارث برده دوتار نیز می سازد؛ وی در حال حاضر در همان غرفه ای که پدر به عنوان کارگاه مشغول بود به ساخت ساز می پردازد.
قطعا یادگاران استاد بیتانه در سایه توجه مسئولان می توانند یاد استاد را زنده نگه دارند و نامش را برای همیشه جاودان کنند. هرچند خودش با جان بخشی به چهار نفر نیازمند عضو توانست نامش را به عنوان هنرمندی جان بخش مانا کند اما فرزندانش هم در زنده نگهداشتن نام پدر از هیچ تلاشی دریغ نمی کنند.
دختر استاد سال های سال فرصت حضور در جشنواره های موسیقی جوان و بعد از آن نواحی و البته فجر را دارد که فرصت مغتنمی است برای زنده نگهداشتن نام استاد.
روانشاد ذوالفقار بیتانه راوی یک مقام شنیدنی بود به نام «دولا» که سال های قبل «یدالله» نامی آن را با سرنا می‌نواخت و استاد بیتانه روایت سرنا را به روایت دوتار بدل کرد. دولا مقامی برای باران خواهی و طلب باران است. او تنها راوی «دولا» با ساز دوتار بود. البته فرزندانش هم این مقام را یاد گرفته‌اند و می نوازند اما راوی اصلی «دولا» با ساز دوتار خود استاد روانشاد ذوالفقار بود. در خراسان جنوبی نام ذوالفقار با مقام «دولا» پیوند خورده است.
استاد ذوالفقار بیتانه که همواره ارادت خاصی به مولای متقیان حضرت علی علیه السلام داشت در شب شهادت این امام همام و در سن شصت و سه سالگی به دیدار معبود شتافت.
در انتها به عنوان یک پیشنهاد موکد تقاضا دارم که مسئولان میراث فرهنگی مقام دولا را به نام استاد ذوالفقار بینانه ثبت ملی کنند.
