به گزارش ذاکرنیوز، یکصد و چهل و چهارمین نشست از سلسله نشست‌های ماهانه فرهنگ مهدوی مؤسسه فرهنگی هنری موعود عصر(عج) با عنوان «ضرورت وجود انسان کامل در میانه هستی » و با سخنرانی اسماعیل شفیعی سروستانی مدیر آن مؤسسه در سالن سوره حوزه هنری برگزار شد.
وی در این نشست گفت: گفت‌وگو از مهدویت و حضرت صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه منحصر در مناسبت مذهبی نیست، بلکه باید در تمامی روزها و فصل‌های سال در این باره آن اهتمام داشته باشیم. از آنجایی که مهدویت عمیق‌ترین و جدی‌ترین موضوع و مفهوم معرفتی فرهنگ شیعی است، در مواجهه با آن ضرورت داردد از هرگونه نگاه مناسبت‌زده و تقویم‌محور احراز کرد.
شفیعی سروستانی گفتمان مهدوی را ناظر به چهار حوزه و چهار سطح کلی دانست و اظهار داشت: نخستین سطح گفتمان مهدوی، دانش مهدوی است که بر اطلاعات تاریخی و شناسنامه‌ای متمرکز است و این سطح نازل‌ترین مرتبه درمواجهه با مسئله مهدویت است و در هر فردی به فراخور مطالعات، سطحی از دانش مهدوی وجود دارد. سطح نخست مقدمه و مرتبه‌ای برای نیل به سطح دوم یعنی بینش مهدوی است، یعنی کسب توانایی برای نگریستن به جهان با بینش مهدوی و مهدویت. فردی که به بینش مهدوی دست یافته است، قادر است، مهدوی و ولایی به عالم و آدم بنگرد و از هر آنچه که حضرات معصومین تبری می‌جستند، تبری بجوید.
او ادامه داد: در سطحی دیگر و ارتفاعی بالاتر، معرفت مهدوی است، این سطح، ناظر بر شناخت جایگاه آن حضرت در همه حوزه آفاقی و انفسی است و این پنجره، جز با توجه خاص حضرات معصومین حاصل نمی‌شود. در یک کلام می توان گفت، تلمذ معارف حقیقی مهدوی بدون مجاهدت و عنایت حضرات معصومین علیهم‌السلام امکان‌پذیر نیست. با نگاهی به قرآن در می‌یابیم وقتی که حضرت موسی کلیم الله از خداوند طلب شرح صدر می‌کند، در واقع از خداوند می‌خواهد تا ظرف و ظرفیت وجودی او را برای پذیرش و دریافت عالی‌ترین سطح بینش و معرفت مهیا کند و به همین خاطر است که می‌گوید «قَالَ رَبِّ اشْرَحْ لِی صَدْرِی ﴿25﴾ وَیَسِّرْ لِی أَمْرِی ﴿26﴾ وَاحْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسَانِی ﴿27﴾ یَفْقَهُوا قَوْلِی ﴿28﴾». تجربه شرح صدر بی عنایت خداوند و توجه حضرات معصومین در حمل معارف مهدوی امکان‌پذیر نیست، قلبی که مهیای آن مرتبه از معارف نباشد، نزدیک به ایستادن است، یا خدای نکرده ممکن است منکر فضایل اهل بیت علیهم‌السلام بشود. از این مرتبه بالاتر، در بالاترین ارتفاع سیر و سلوک در آفاق مهدوی است، سیر و سلوک اکمالی انسان با انسان کامل، نوعی از صیر است که با اشارت حضرتش امکان‌پذیر می‌شود، نوعی صیر انفسی است.
اگر فردی به کمال نرسد، صعود نکند، ناگریز سقط می‌شود!
سروستانی افزود: سیر اکمالی انسان تا به حدی است که می‌تواند محضر حضرت رب را درک کند، در ماجرای صیر و صعود حضرت نبی اکرم صلی الله علیه وآله در شب معراج آمده است که آن حضرت چنان مراتب و عوالم را پشت سر گذاشتند که به فرموده قرآن کریم که فاصله ایشان با حضرت رب به اندازه‌ی فاصله دو کمان بود ... ﴿ فَكَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنَى فَأَوْحَى إِلَى عَبْدِهِ مَا أَوْحَى﴾ چنان نزدیک شد که فاصله آن دو به اندازه دو کمان یا نزدیک‌تر بود. جنین انسان را بنگرید، اگر به هر دلیل رشد نکند، متولد نمی‌شود، حیات نمی‌یابد، سقوط می‌کند، در یک کلام سقط می‌شود. آدمی هم اینچنین است؛ اگر آدمی به قول شاعر تنها در بند خور و خواب و خشم شهوت باشد، از مرحله حیوانی عبور نکرده وسقط می‌شود. همه موجودات ساکن در عالم امکان اگر سیر اکمالی پیدا نکنند سقط می‌شوند. انسان نیز به مراتب پایین‌تر حیات معنوی سقوط می‌کند.
شفیعی سروستانی با اشاره به فقر و نقص ذاتی انسان یادآورد شد: بنابر بیان صادره از حضرات معصومین علیهم السلام ما دچار فقر و نقصیم، همان طور که در بیان حضرت امیرالمؤمنین در مناجات مسجد کوفه آمده است: ﴿مَوْلاَیَ یَا مَوْلاَیَ أَنْتَ الْغَنِیُّ وَ أَنَا الْفَقِیرُ وَ هَلْ یَرْحَمُ الْفَقِیرَ إِلاَّ الْغَنِیُ﴾، ( اى آقاى من اى آقاى من تویى بىنیاز و منم فقیر، آیا در حق فقیرى محتاج جز غنى بىنیاز که ترحم خواهد کرد؟) این فقر به معنای نقص است. فقر ما ذاتی است، و غنای حضرت حق ذاتی است. موجود فقیر برای صعود و تعالی نیازمند به توجه حضرت رب است. در هر مرتبه با توجه به استعداد ذاتی هر موجود دارای نقص، مراتبی برای رشد وجود دارد. خداوند متعال بسته به ظرفیت وجودی هر موجود بستری را برای نیل آنها به مقام ثمرگی فراهم کرده است، یعنی از دانی‌ترین مرتبه وجودی که جمادات‌اند، تا عالی‌ترین سطح انسانی، استعداد وجودی به آنها داده شده است که سیر اکمالی پیدا کنند، تا کال از دنیا نرود تا به مقام ثمرگی برسند.
انتهای‌پیام/
