یوسف امیر شکاری متولد ۱۳۴۷ و از بسیجیان و رزمندگان لشکر ۴۱ ثارالله است او از سال ۶۲ به عنوان بسیجی در جنگ حضور یافت و از سال ۱۳۶۴ به عضویت سپاه د رآمد. خاطراتی از شهید سلیمانی را اینگونه روایت می کند.
حاج قاسم در کوله پشتی اش همیشه دو سرمایه توکل و اخلاص را توامان داشت.حاجی روایت می کرد: «زمانی که در جلسه با حسن باقری (شهید افشردی) قبول کردم که با بچه های کرمان و منطقه جنوب شرق یک یگان تشکیل بدهم، بعد از جلسه نگاهی به دور و برم انداختم، دیدم ۶ نفر بیشتر همراهم نیستند. در حالی که قول داده بودم یک تیپ سازماندهی کنم و ۴۵ روز یا دو ماه دیگر عملیات انجام دهم. تمان امکاناتم یک ماشین جیپ فرسوده بود، با همان نفرات رفتم توی دوکوهه و یکی از ساختمان هایش را تحویل گرفتم و به اتفاق همان افراد روی در و دیوار نوشتم تیپ ثارالله… بعد هم راه افتادم به سمت کرمان و یک راست رفتم استانداری و گفتم که در قرارگاه چنین تعهدی داده ام. کمی امکانات گرفتم و کار جذب نیرو را آغاز کردم.» کمتر از دو ماه بعد حاج قاسم عملیات فتح المبین را با تیپ ثارالله آغاز می کند.
سلیمانی در تنگه ابوقریب
در مرحله سوم موقعی که به تیپ ثارالله و تیپ امام حسین (ع) دستورمی دهند که تنگه ابوقریب را ببندید، شهید سلیمانی با همین دور و بری هایش مثل حاجی رحیمی، شهید کازرونی و حلقه اطرافش به سمت تنگه ابو قریب حرکت می کند، توی مسیر جیپ شان روی مین می رود و جیپ کاملاً منهدم می شود. هیچکدام طوری شان نمی شود، خداوند او را ذخیره ای برای روزهای بزرگ قرار داده بود، خب همین فعالیت های جهادی نشان دهنده توکل حاج قاسم است.استان کرمان، استانی کویری و کم برخوردار بود، در آن ایام و درهنگامه دفاع مقدس در جنوب شرق با اشرار درگیری داشت. در بحبوحه جنگ همزمان اعزام به جنوب شرق و کردستان و دفاع مقدس داشتیم. در این شرایط در کمتر از ۱ سال حاج قاسم لشکر ثارالله را تشکیل می دهد. این لشگر خالق حماسه های بی نظیر در دفاع مقدس است.
اهل خودنمایی نبود!
در همه سال هایی که ایشان را درک کردیم، یک بار خاطرم نیست که حاج قاسم خاطره ای گفته باشد و اشاره کند که من این کار را انجام دادم، بلکه همیشه می گفت دیگران انجام دادند. در زلزله بم فاجعه بزرگی رخ داد، هر کس وارد بم می شد نمی دانست چه کند، هر کس می رسید مبهوت می شد. خب دوستان کارهای خدمت رسانی را شروع کرده بودند. ما آن روزها با دوربین مشغول مستندسازی اقدامات همکارات بودیم. خبر هم نداشتیم حاج قاسم به کرمان آمده است، تا اینکه دیدیم، ساماندهی کارها خوب شد و کارها روی روال افتاد، پچ پچی در میان بچه های لشکر افتاد که حاج قاسم توی فرودگاه است. ما با دو تا دوربین به فرودگاه رفتیم، دیدیم، بله شهید سلیمانی به همراه شهید حاج احمد کاظمی در فرودگاه مستقر شده اند. کارها را سازماندهی می کردند، آن روز امداد هوایی تخلیه مجروحین به صورت هوایی رخ می داد. با وجود اینکه حاج قاسم می دانست ما چه کسی هستیم و مطمئن بود این فیلم بیرون از مجموعه خودشان نمی رود. هر کاری کردیم از این دو بزرگوار فیلم بگیریم قبول نکردند. آخر حاج احمد ما راا حواله کردند به معاون عملیات نیروی هوایی سپاه تا با او مصاحبه کنم. چقدر پرواز صورت گرفته است، چه اقداماتی صورت گرفته و… در آن روزها و بعد از آن هیچ گاه ندیدم جایی بگویند ما این کار کردیم.
منجی اهالی کرمان
هواپیمای حامل بچه های لشکر ۴۱ ثارالله با کوه در سال ۸۱ رخ داد، واقعاً حادثه تلخی بود. این شهدا به شهدای غذیر معروف شدند. آن منطقه، منطقه صعب العبوری بود و کوران هوا و دالان باد نمی گذاشت تا هلی کوپتر کار امداد رسانی را انجام دهد. برف و بوران اجازه نمی داد ابدان مطهر شهدا را از کوه پایین بیاوریم. در آن روزها تیم های تخصصی کوهنوردی آمدند و به اصطلاح کارگاه زدند تا با تجهیزات پله پله به سوی ابدان حرکت کنند. به خاطر سرما و برودت هوا کار گره خورده بود. تا اینکه حاج قاسم به کرمان آمد و منطقه را شناسایی کرد و پس از برآوردها گزارشی به ایشان ارائه کردیم، شرح تیم های حرفه ای کوهنوردی مستقر در منطقه را ارائه کردیم.
حاجی پس از شنیدن گزارش ها، گفت: آقا جان! اگر می خواهید این کار سرعت پیدا کند، عشایر منطقه را بیاورید. این کار سامان پیدا می کند. با این تدبیر حاج قاسم کارها با سرعت پیش رفت. البته نگفت بچه‌های کوهنورد کارشان را انجام ندهند، باور کنید وقتی تیم های تخصصی با امکانات نمی توانستند، به سمت کوه حرکت کنند، خیلی از بچه عشایرها با تجهیزاتی معمولی رفتند به ارتفاعات صعود کردند و به ابدان مطهر شهدا رسیدند. حاجی هم وسط مسیر مستقر شده بود، از آنجا کارها را سازماندهی می کرد و بچه ها امکانات را می آورند. همزمان تیم های کوهنوردی و هوانیروز هم کارهای شان را پیش می بردند اما با آمدن شهید سلیمانی ورق برگشت. ما کرمانی ها هر جایی برای مان حادثه تلخی رخ می داد، منتظر بودیم حاج قاسم بیاید. در هر اتفاقی همه منتظر او بودند، ما البته نافی زحمات ستاد بحران نیستیم، اما مردم کرمان منجی شان را حاج قاسم می دانستند.
حاج قاسم را در کودکی شناختم
خوشبختانه هم طایفه ای حاج قاسم هستم. دقیقاً اسم ایشان را روزگاری که دانش آموز ابتدایی بودم، شنیدم، اواسط دهه پنجاه، حاج قاسم به اتفاق شهید احمد سلیمانی و چند نفر دیگر به خاطر اقداماتی که علیه رژیم پهلوی انجام داده بودند. شهربانی تعقیب شان کرده بود آنها به خاطر اینکه دستگیر نشوند به روستای ما آمده بودند. روستای سرمشک، از لحاظ کوهستانی در نقطه بلندتری از قنات ملک قرار دارد. آن ایام شهید محمدعلی میرشکاری که از هم ولایتی های ما بود، میزبان این عزیزان شد. برای ما سوال بود این چند نفر چه کسانی هستند؟ از آنجا اسم انقلاب و امام و مبارزه را با نام حاج قاسم شنیدم. این را هم باید عرض کنم که شخصیت حاج قاسم وابسته به شخصیت شهید احمد سلیمانی بود. شهید احمد از حاج قاسم چند سالی بزرگ تر بود و حاجی ارادتمندی شدیدی نسبت به او داشت.
توطئه غربی ها را در جنوب شرق کشور خنثی کرد
مبارزه اشرار در جنوب شرق به درستی بازگو نشده است، سوال اینجاست، واقعاً حاج قاسم با اشرار مبارزه می کرد؟ آیا واقعاً تعدادی اشرار ارزش این را داشتند که نیروی زمینی سپاه یک قرارگاه برای مبارزه با آنها مهیا کند؟ آن چیزی که حاج قاسم با آن مبارزه کرد یک فتنه بود، فتنه ای که سرویس های اطلاعاتی بیگانه، عربستان، پاکستان، قطر، آمریکا و… آن را طراحی کرده بودند. کارهایی که اشرار در دهه ۷۰ و در جنوب شرق ایران انجام می دادند شما در دهه ۹۰ از داعش دیدید. اشرار هم زمان با ایجاد ناامنی، سر بریدن، قتل و غارت و تجاوز و گروگان گیری انجام می دادند. اینها اشرار نبودند، بلکه این دقیقاً فتنه و توطئه بود، برای مبارزه با اشرار یک گردان از لشکر ۴۱ ثارالله کفایت می کرد. فتنه ای بود که قصد داشت، امنیت جمهوری اسلامی را از بین ببرد.
تسلیم قاسم سلیمانی هستیم
حاج قاسم در مبارزه با اشرار دفعی برخورد نمی کرد، این طور نبود که همه را از دم تیغ بگذراند، او خیلی ها را با صحبت اقناع کرد. خیلی ها را با نصیحت و قدرت گفت و گو از میان اشرار جدا کرد. آن جایی از حربه نظامی استفاده می کرد که مذاکره، نصیحت و پند جواب نمی داد. آنجا دست به اسلحه می برد.در نهایت وقتی اشرار نتوانستند حریف حاج قاسم شوند، قرار شد تامین یا همان امان نامه بگیرند. همکاران مان محیطی را آماده کردند تا زمانی که اشرار اسلحه هایشان را تحویل می دهند، در مقابل دوربین از آنها تعهد گرفته شود، بچه های تبلیغات دوربین گذاشتند تا متنی را که سپاه آماده کرده بود را رهبرانی که عرض کردم آن متن را درمقابل دوربین بخوانند.باور کنید، چند بار این صحنه تکرار شد بزرگان اشرار که امورات داخلی شان را چهل نفر با تشریفات خاص، خدم و حشم و… انجام می دادند، جلوی دوربین حاضر می شدند و می گفتند: من فلانی! تسلیم دولت جمهوری اسلامی و قاسم سلیمانی می شوم. همکاران می گفتند: آقاجان! فقط بگو تسلیم جمهوری اسلامی ایران می شوم، اما آنها دوباره می گفتند من فلانی، تسلیم جمهوری اسلامی و قاسم سلیمانی می شوم، این فیلم در تبلیغات لشکر موجود است.
ایجاد اشتغال و محرومیت زدایی
به نظرم جذبه حاج قاسم بود که آنها را به این نتیجه رساند. بعضی هایشان فریب خورده بودند و به لحاظ مالی هم واقعاً مشکل داشتند، اگر کار قاچاق نمی کردند، زن و بچه شان از گرسنگی می مردند. حاجی اگر راه قاچاق را به روی آنها بست، به فکر ایجاد درآمد برای این قشر بود، برای شان تلمبه کشاورزی و زمینه دامداری فراهم کرد. امکانات برق و آب را با همکاری دولت به منطقه آورد. فعالیت هایش در راستای این بود که جمهوری اسلامی این شهروندان را می بیند. امروز هم فعالیت های قرارگاه قدس در بحث محرومیت زدایی ادامه دارد.
نقش شهید سلیمانی در کربلای ۵
باید حماسه کربلای ۵ را برای همگان تبیین کنیم. کربلای پنجی که حضرت آقا در موردش می گوید: شب های کربلای ۵ شب های قدر این انقلاب است، هر کس قدر آن را نداد نامش از اردوگاه انقلاب اسلامی خط می خورد. سرزمین های دفاع مقدس همه مقدسند اما چرا آقا در خصوص شلمچه می گوید، اینجا قطعه ای از بهشت است. اگر می خواهید حاج قاسم ها و خرازی ها و همه کسانی را در کربلای ۵ نقش داشتند را بشناسید، باید ببینید زمین شلمچه چه زمینی بود و رزمندگان ایرانی در چه مختصاتی جنگیدند، زمینی که ۶ ارتش بزرگ دنیا در آنجا فعالیت مهندسی انجام داده بودند، این زمین از شلمچه تا بصره روی هفت ردیف مانع مسلح شده بود، زمینی با موانع گارانتی دار که هیچ گاه فکر نمی کردند که بنی بشری پایش به این موانع برسد.
حاج قاسم در خصوص کربلای ۵ چه گفت؟
تعبیر حاج قاسم در خصوص دژ شلمچه این بود که، «دشمن در دل دشت کوه درست کرده بود.» حالا شما تصور کنید، رزمنده ما پس از عبور ۴ یا ۷ کیلومتر خودش را با عبور از هفت مانع و خستگی به دژ برساند، دژی که دشمن با دوشکا و دولول و غیره منتظر ایستاده بود.
شهید سلیمانی صبح قبل از ساعت ۵ به قرارگاه کربلا اعلام کرد که ما از کانال عبور کردیم، موقعی که خبر در قرارگاه خاتم پیچید (قرارگاه خاتم قرارگاه بالادستی قرارگاه کربلا بود) که قاسم سلیمانی و لشکرش به دژ رسیده، آنها باور نمی کردند و می گفتند اینها اشتباه می کنند این رزمندگان از آب گرفتگی بوارین رد شده اند و فکر می کنند از کانال ماهی گذشته اند، اما واقعاً ما از کنال ماهی عبور کرده بودیم، صبح اول عملیات کربلای ۵ حاجی قبل ازهر کس از کانال عبور می کند. از دژ اول که عبور می کند می پرسد میر حسینی کجاست؟ در آن روز حاج یونس زنگی آبادی، حاج قاسم میرحسینی به شهادت رسیده بودند بچه ها همگی بیم جان حاج قاسم را داشتند، می خواستند هر طوری هست حاجی را از صحنه درگیری خارج کنند.
حاج علی نجیب زاده در آن بحبوحه جنگ به حاج قاسم گفتند همه فرماندهان ارشد لشکر شهید شده اند، شما هم اگر اتفاقی برایتان بیفتد، شیرازه لشکر ثارالله از هم می پاشد، لطفاً شما بروید آن سوی کانال ماهی، هرچه شما بگویید ما انجام می دهیم. حاجی گفته بود من این سوی کانال هستم صحنه را می بینم، می گویم بیایید. آن سوی کانال باید بگویم بروید. فرق بیایید و بروید خیلی زیاد است.
در این عملیات سمت راست مان به مشکل برخورده بود، عراق از جلو و از سمت راست نیروهای ما را مورد حمله قرار می داد، کار به جایی رسید که بالگرد عراقی بالای سر حاجی آمده بود. آقا رضا سخی می گفت: این بالگرد این قدر پایین بود که ما نوشته روی آن را می توانستیم بخوانیم، در این شرایط شهید سلیمانی در صحنه نبرد حضور داشت، حاجی می گفت: در آن صحنه تنها اسمی که به ذهنم این بود که از شهید حسین تاجیک یاری بجویم. روی بیسم حسین را خواستم، شهید تاجیک پس از دقایقی خود را به موقعیت حاج قاسم رساند. یک نبرد عاشورایی را رقم زدند، در این موقعیت بچه ها چندین تانک تی ۷۲ را منهدم کردند، ورق را در صحنه مبارزه برگرداندند، حتی خیلی ها بیم این را داشتند که حاجی اسیر شود. در کنار حاج قاسم البته مرتضی قربانی فرمانده لشکر ۲۵ مازندران هم حضور داشت. اگر شهید تاجیک خودش را نمی رساند آن وقت ممکن بود دو فرمانده لشکر توسط عراقی ها اسیر شوند.
حاجی همیشه در صحنه بود، حتی وقتی لشکر می خواست از کانال ماهی به سمت نهر جاسم و دوییجی حرکت کند، آقای ایرانمنش هست و می تواند شهادت بدهد، شهید سلیمانی ایشان را صدا می زند، حاجی در آن بحبوحه گفت، بروید یک موتور بیاورید، پاسخ دادند، شما اجازه بده بچه ها جلوتر بروند، عملیات را شروع کنند و سپس شما به آنها بپیوندید، حاجی گفت فرمانده لشکر باید قبل از بسیجی هایش برود. این خیلی حرف مهمی است.
در عملیات والفجر اگر از خودگشتگی شهیدی به نام علیرضا خزایی، نبود، حاج قاسم در آن عملیات اسیرمی شد. خودم از حاجی شنیدم که می گفت: در این عملیات به اتفاق تعدادی از فرمانده گردان ها و بیسیمچی ها در حال حرکت بودیم، در بین راه با تعدادی نیرو که لباس بسیجی بر تن داشتند مواجه شدیم که از روبرو به سمت ما می آمدند، من تصورم این بود که یا یکی از گردان های خودمان هستند یا بچه های ۳۳ المهدی که در کنار ما حضور داشتند به سمت ما می آیند، تا اینکه نزدیک شدند و به سوی ما تیراندازی کردند و فهمیدیم نیروهای عراقی برای فریب ما این لباس ها را پوشیده اند. در این موقعیت حاج قاسم و نیروهای اطرافش با عراقی ها درگیر می شوند. شهید خزایی و چند تن از رزمندگان در این عملیات فداکاری می کند و از شهید سلیمانی حفاظت می کنند.
مثل شهدا زندگی کنیم
آخرین سخنرانی حاجی در کرمان و در جمع بچه های لشکر خیلی شنیدنی است، ای کاش آن سخنرانی پخش شود، نمی دانستیم این سخنرانی، سخنرانی وداع است. در این جلسه حاجی بچه ها را با تعابیر عجیبی صدا می کرد و می گفت: یک روزی هنوز صورت های تان ریش نداشت و برای مبارزه گرد هم جمع شدید، امروز بر سرهمه تان گرد مرگ باریده. تعبیر خاصی بود چون موهای همه سفید شده بود.
در این سخنرانی یک جمله ای گفت: فردای قیامت معلوم نیست ما نسبت مان با شهدا چه باشد! اما یک ادعایی می توانیم داشته باشیم که خدایا شهدا اولیا تو هستند. این ادعا را می توانیم داشته باشیم که ما یک روزی شهدا را که اولیا شما بودند را درک کردیم با آنها زیسته ایم، این مایه مباهات ماست. یک کاری کنید که فردای قیامت اگر شهدا شما را دیدند، از شما روی برنگردانند.
