به گزارش ذاکرنیوزT محمدهادی هاشم‌زاده کارگردان نمایش «استرالیا» که از شیراز در اولین روز از برگزاری بخش صحنه‌ای جشنواره تئاتر فجر به صحنه رفت با گلایه از ناهماهنگی‌هایی که در برگزاری این دوره وجود داشته است به خبرنگار مهر گفت: نمایش «استرالیا» روز یکشنبه ۱۷ بهمن در اولین روز از برگزاری بخش صحنه‌ای جشنواره به عنوان اولین نمایش تماشاخانه ایرانشهر در سالن سمندریان به صحنه رفت. گروه نمایش ما شنبه ساعت ۲ بعدازظهر هتل محل اقامتش را تحویل گرفت که البته جایگزین شدن در هتل هم برای ما دردسرهای زیادی داشت چون قبل از تحویل هتل با کیت‌های یکبار مصرف از گروه‌ها تست کرونا می‌گرفتند که متاسفانه یکی از اعضای گروه تستش مثبت شد که به ما گفتند تا تستش منفی نشود او را به هتل راه نمی‌دهیم. ما هم تا ساعت ۸-۹ شب در بیمارستان به دنبال انجام تست سریع پی سی آر بودیم تا اینکه تست دوستمان منفی شد و بالاخره توانستیم به هتل بیاییم در حالی که آن شب باید دکور می‌زدیم و چندین ساعت از وقتمان تلف شده بود. شاید بهتر بود دبیرخانه تمهیداتی می‌اندیشید که گروه‌ها در همان شهر خودشان تست پی سی آر می‌دادند و جوابش را هنگام تحویل گرفتن هتل ارائه می‌دادند تا روز قبل از اجرا اضطراب و استرس برای گروه‌ها پیش نیاید.
وی ادامه داد: دکور نمایش ما سنگین بود و بعد از اجرا تا ساعت ۲ نیمه شب مشغول جمع کردن آن بودیم اما متاسفانه ساعت ۱۰ صبح روز بعدش باید اتاق‌های هتل را تحویل می‌دادیم در حالی که بچه‌ها بسیار خسته بودند. گروه ما تا دیروقت مشغول جمع کردن دکور و تحویل سالن بود، آیا این امکان وجود نداشت که حداقل بچه‌ها یک روز استراحت کنند و یا عصر دوشنبه هتل را تحویل دهند. یکی از نکات جالبی که امسال با آن روبرو شدیم برخورد تبعیض آمیزی بود که جشنواره نسبت به گروه‌های ایرانی که از شهرستان آمده‌اند با گروه‌های خارجی داشت. هر ۲ گروه‌ها در یک هتل ساکن بودند اما غذاهای گروه‌های خارجی و حتی محلی که برای سرو غذایشان در نظر گرفته شده بود کاملاً از ما جدا بود.
هاشم زاده با گلایه از برخورد نامناسب مسئولان سالن ایرانشهر و ناهماهنگی که دبیرخانه با سالن داشت، عنوان کرد: متاسفانه امسال با جشنواره‌ای بسیار بی نظم و ناهماهنگ روبرو بودیم و حتی دبیرخانه نیز پاسخ دهی مناسبی به گروه‌ها نداشت. مسئولان تماشاخانه ایرانشهر هم اصلاً با گروه همراه نبودند و جز آقای کوهی و صفری بقیه برخورد نامناسبی با ما داشتند و با بی احترامی و لحن تحقیرآمیز خواسته‌هایشان را مطرح می‌کردند. گروه از شهر دیگری در جشنواره شرکت کرده و اینجا غریب است و کمترین انتظاری که دارد این است که احترامش حفظ شود. من با قوانین هیچ مشکلی ندارم چون قانون را باید در هر شرایطی رعایت کرد اما با ادبیات دستوری و رفتار بی ادبانه افراد مشکل دارم.
این کارگردان شیرازی اضافه کرد: ما اولین بار نیست که در جشنواره شرکت می‌کنیم و از شهر شیراز که مهد فرهنگ و هنر است به این رویداد آمده‌ایم اما تا به حال هیچ وقت مشکلی با مسئولان سالن‌ها نداشتیم و آسیبی هم به هیچ تماشاخانه‌ای وارد نکرده‌ایم. متاسفانه تماشاخانه ایرانشهر در تاریکی فرو رفته است و انگار نه انگار که جشنواره تئاتر فجر در این مکان برگزار می‌شود. همه چراغ‌های محوطه و ورودی خاموش هستند و اصلاً معلوم نیست جشنواره‌ای در این تماشاخانه در حال برگزاری است. اگر ایرانشهر میزبان جشنواره فجر است پس چرا فضا آن قدر سوت و کور است. من سال ۹۷ هم در بخش بین‌الملل جشنواره حضور داشتم در آن دوره آقای نادر برهانی‌مرند دبیر جشنواره خودش شخصاً به گروه‌هایی که اجرا داشتند سر می‌زد و کم و کسری‌هایشان را جویا می‌شد اما امسال حتی یک تماس از طرف دبیرخانه هم نداشتیم تنها یک بار بعد از تماس‌های مکرر ما با دبیرخانه، اتابک نادری سری به تمرین زد تا پیگیر اختلافمان با سالن باشد.
وی درباره مجوز نگرفتن پوستر نمایش توضیح داد: من برای اولین بار در عمرم بود که متوجه شدم قبل از اجرا در جشنواره باید پوستر و بروشور نمایش را برای بازبینی ارائه دهیم که پوستر نمایش تائید نشد در حالی که همین پوستر پارسال در دوره سی و نهم نامزد دریافت جایزه شده بود و امسال آن را رد کردند. نمایش «استرالیا» مثلاً اجرای افتتاحیه تماشاخانه ایرانشهر بود اما بدون حضور هیچ مدیر و مسئول و مهمانی و با ۴۰ تماشاگر به صحنه رفت. انگار ما نمایشمان را در یک محیط دورافتاده و برای دل خودمان و چند تماشاگر محدود اجرا کردیم و فردای آن روز هم به شهرمان برگشتیم در حالی که هیچ ارتباطی با جشنواره نداشتیم. جشنواره فجر یک ویترین بزرگ از تئاتر کشور است نه اینکه فقط برای نمایش‌های تهرانی و چهره‌ها باشد. واقعاً حیف است که به این شیوه و در چنین شرایطی برگزار شود.
هاشم‌زاده در پایان صحبت‌هایش یادآور شد: نمایش «استرالیا» برگزیده جشنواره منطقه‌ای نگین خلیج فارس و جشنواره لاله‌های سرخ اندیمشک بوده است. تلاش ما این بود که نمایش در جشنواره دیده شود اما متاسفانه با بی برنامگی و عدم هماهنگی مدیران بخش‌های مختلف جشنواره این امکان برای ما فراهم نشد. هرچقدر هم جشنواره را انکار کنیم اما حضور در این رویداد برای ما یک پله موفقیت به حساب می‌آید و از این طریق است که کارهایمان دیده می‌شود. پیشنهاد من این است که به جای حضور این همه نمایش در جشنواره می‌توان آثار محدودی را پذیرفت اما همه این کارها را مورد توجه و اهمیت قرار داد. مثلاً یکی از ناهماهنگی‌هایی که وجود داشت این بود که گفتند تلویزیون تئاتر ایران قرار است فیلم نمایش را تهیه کند اما متاسفانه یکی از دوربین‌هایشان دیر به اجرا رسید و دوربین دیگر هم در میانه اجرا باطری اش تمام شد و تا تعویض باطری چند دقیقه از نمایش از دست رفت. وقتی قرار است نمایش‌ها پخش آنلاین داشته باشند باید از قبل برنامه ریزی و هماهنگی‌های لازم برایشان انجام شود و یک تیم بزرگ این مسئولیت را انجام دهند.
