به گزارش ذاکرنیوز، اگر مصطفی هاشمی، وزیر فرهنگ و ارشاد بود در نخستین روز کارش، معاونت مطبوعاتی و اطلاع رسانی خود را حذف و یا در بهترین حالت آن را در معاونت دیگری، ادغام می‌کرد. سرمربی تیم ملی بسکتبال ایران به هیچ عنوان مضحک نیست. او نه شوخ طبع است و نه مطلقاً چیزی برای مسخره کردن دارد. همچنین نمی‌توان با 40 سال سابقه ورزشی در سطح ملی، او را معلوم‌الحال نامید، اصلاً.
مصطفی هاشمی، احساساتی و مسئولیت‌پذیر است، بر خلاف ظاهر آرامش، زبان تندی دارد و معتقد به منطق هم نیست.
او بعد از شکست خانگی تیم ملی مقابل قزاقستان در پنجره دوم انتخابی جام جهانی، گفت: «همه چی تقصیر منه» ولی همچنین گفت به کسانی که بسکتبال بازی نکرده‌اند، جواب پس نمی‌دهد. این جمله در واقع یک «به تو چه» گستاخانه به خبرنگاران و شاید بسیاری از مخاطبان بود تا نشان دهد شمشیر را از رو برای اصحاب رسانه بسته است.
هاشمی همچنین از درِ احساسات هم وارد شد و وعده داد بعد از بازی با سوریه، حرف‌هایی دارد که همه خبرنگاران، نشست خبری را سر به زیر و تن خمیده ترک کنند. همین جمله‌ها، نتیجه بازی با سوریه را در درجه دوم اهمیت قرار داد.
سرمربی تیم ملی بسکتبال ایران پس از پیروزی 80 بر 68 مقابل سوریه با لحنی بغض‌آلود، رسانه‌ها را مورد خطاب قرار داد و آنها را عامل اصلی و در واقع تنها مقصر بدنامی بسکتبال پس از اتفاق فرودگاه برای ملی‌پوشان دانست.
تیر ماه سال 1400 و درست در بحبوحه آماده‌سازی تیم ملی بسکتبال برای المپیک، شاگردان مهران شاهین‌طبع، بعد از برگزاری چند دیدار تدارکاتی در ژاپن به تهران بازگشتند که به خاطر همراه داشتن مقدار بالایی اقلام غیر مجاز از سوی پلیس فرودگاه تحت بازجویی قرار گرفتند. شنیده‌ها حاکی از آن است که اقلام مکشوفه، غیرشرعی بوده و در برخی موارد، نام بردن از آنها نیز زشت است.
در این شرایط، مصطفی هاشمی به جای سرزنش ملی‌پوشان و تقبیح کار آنها، رسانه‌ها را دلیل اصلی حاشیه‌های به وجود آمده برای تیم ملی و بدنامی آن می‌داند. او می‌گوید: چه تصویری از رئیس وقت فدراسیون که خود قهرمان ملی، هم‌بازی من و یک پزشک بوده در اذهان عمومی ساخته شده است؟ این راه درستی نیست که در پیش گرفته شده است. ما در حال نابود کردن بسکتبال با دست خودمان هستیم. مردم در خیابان و ورزشکاران رشته‌های دیگر از ما بد می‌گویند.
به اعتقاد هاشمی، خرید، واردات و حتی مصرف اقلام غیر مجاز تا جایی که رسانه‌ها بویی از آن نبرده‌اند، مانعی ندارد. هاشمی می‌گوید، حرمت امامزاده را متولی آن نگه می‌دارد. او قطعاً متوجه این قضیه هم هست که امامزاده، کار خلافی انجام نداده که نیاز به لاپوشانی داشته باشد.
هاشمی از برجسته جلوه دادن اتفاق فرودگاه و بازتاب رسانه‌ای شکستن قرنطینه توسط رئیس فدراسیون بسکتبال و سرپرست تیم ملی در قطر، ناراضی و نگران است، ولی باید به این سوال هم پاسخ بدهد که عملی که انجام شده قبیح‌تر است یا لو رفتن آن؟ از نظر هاشمی می‌توان اقلام غیرمجاز را مصرف کرد، به شرطی که کسی متوجه نشود؟
اگر هاشمی پیش از نصیحت اصحاب رسانه و توصیه به خویشتن‌داری با لحن بغض آلودش به سراغ ملی‌پوشان متخلف - که پرونده آنها تا امروز بررسی نشده- رفته و آنها را هم نصیحت کرده که می‌توان بر روحیه مصلحانه او صحه گذاشت. در غیر این صورت، یک‌طرفه به قاضی رفتن، کار سخت و درستی نیست.
از سرمربی تیم ملی بسکتبال انتظار می‌رود اهمیت بیشتری برای پیشگیری قائل باشد تا جامعه فرهیخته بسکتبال که توسط یک قهرمان ملی، پزشک و هم‌تیمی سابقش اداره شده، نیاز به لاپوشانی نداشته باشد.
